Miracle happens.

Τι; People are strange - The Doors

Πάσχα. Ως γιορτή είναι, για μένα, η χειρότερη. Κάτι που πέφτει πάντα άνοιξη και με εκνευρίζει η κυκλοθυμία του καιρού. Κάτι που μου έχει μείνει ψυχολογικό τραύμα από όταν ήμουν πιτσιρίκι με τα βεγγαλικά και όλα τα μπάμπα-μπούμπα και σκιάζομαι να βγω από το σπίτι το βράδυ της Ανάστασης. Κάτι που βρίσκω αποκρουστική τη θέα του αρνιού στη σούβλα - και όλο το συγγενολόι γύρω γύρω να πίνει τσίπουρα και το ραδιόφωνο να παίζει τσάμικα στη διαπασών. Είναι και που, από τα δεκατέσσερά μου, που συνειδητοποίησα ότι είμαι άθρησκη, διαφωνώ και ιδεολογικά με την όλη υπόθεση. 

Το μόνο, επομένως, που είναι ωραίο στο Πάσχα είναι τα σοκολατένια αυγά (ναι, τα ΣΟΚΟΛΑΤΕΝΙΑ ΑΥΓΑ!) και το άραγμα -που κι αυτό, φέτος, δεν υφίσταται, λόγω διαβάσματος, επομένως έχω έναν παραπάνω λόγο να έχω τα νεύρα μου. 

Αλλά για να μην είναι πολύ γκρίνιας -ή για να μην είμαι πάρα πολύ γκρίνιας-, πρέπει να πω ότι, κακά τα ψέματα, αυτές οι μέρες έχουν κι ένα κάποιον συμβολισμό· περνούν ένα μήνυμα, που καλό θα ήταν, βέβαια, να κρατούμε στο μυαλό μας όλον το χρόνο, αλλά έστω και για λίγο, για τοσοδούλι, όσο διαρκούν αυτές οι -σκάρτα- πέντε μέρες που νιώθουμε Πάσχα, ας το θυμόμαστε· και ας το πιστεύουμε. 

Μπορεί να μη πιστεύω στο χριστιανισμό. Ούτε στο Χριστό. Ούτε στην ανάστασή του. 

Αλλά αυτές τις μέρες, σκέφτομαι έντονα τα θαύματα. Όλα τα θαύματα. Κάθε είδους θαύματα. Κάποτε, δεν πίστευα ότι θα πιω ένα μαγικό φίλτρο και, απλά, δε θα πεθάνω ποτέ. Ούτε πίστευα ότι θα πιει αυτό το μαγικό υγρό η μαμά μου, ή ο φίλος μου, ή οι τέσσερις-πέντε άνθρωποι που αγαπάω. 

Δεν πίστευα ότι οι τυφλοί βρίσκουν το φως του. Ή ότι οι κωφοί ακούνε. Ή ότι άνθρωποι με αναπηρία θα τρέξουν μία μέρα στίβο. 

Αλλά μετά "μεγάλωσα". Και συνειδητοποίησα ότι κάποια μέρα θα πεθάνω, ούτως ή άλλως. Και ότι η μαμά μου κάποια μέρα θα πεθάνει· και ο φίλος μου· και οι λίγοι που αγαπάω. Αλλά, ίσως, και να ζήσουμε. Να ζήσουμε μέσα στην καρδιά κάποιου. Ίσως να ζήσουμε μέσα από ένα βιβλίο, μέσα από μία φωτογραφία, μέσα από μία στιγμή, από έναν κόκκο σκόνης. Γιατί, ίσως, κανένας να μη χάνεται· κανένας να μη ξεχνιέται.

Και συνειδητοποίησα, ακόμα, και ότι οι τυφλοί δε θα δουν τον ήλιο ποτέ. Μα, ίσως, μπορούν να τον αισθανθούν. Μπορούν να νιώσουν τη ζέστη του να τους καίει το σώμα τους, το δέρμα τους, τα μάτια τους. Και οι κωφοί δε θα ακούσουν τον παφλασμό των κυμάτων. Αλλά θα νιώσουν στο δέρμα τους το νερό. Και, ίσως, αφεθούν, πιο ελεύθεροι, να κολυμπήσουν.

Και οι άνθρωποι με αναπηρία τρέχουν στο στίβο· αρκεί να το θελήσουν. 

Γιατί όλα γίνονται αν το θελήσουμε. 

~Σε αυτό το σημείο, ΑΝ διαβάζετε τόσο αργά όσο εγώ (!!), πιθανόν να έχει τελειώσει το κομμάτι. Οπότε βάλτε το πάλι και συνεχίστε.~

Αν θελήσουμε, μπορούμε να ζήσουμε. Ή μπορούμε και να πεθάνουμε, για πάντα. Και δεν είναι "λόγια του αέρα", ούτε λόγια εύκολα και αβίαστα αυτά. Ας πούμε, ότι, κάποτε, ήξερα κάποιον που ήθελε να ζήσει· και έζησε. Έζησε πολύ περισσότερο απ' όσο περίμεναν ή απ' όσο τον "άφηναν". Γιατί το ήθελε. Και γιατί το είχε πιστέψει. 

Και η ιστορία αυτού του ανθρώπου, μου θυμίζει πάντοτε κάτι που είχα διαβάσει κάποτε σε μία βιογραφία του Καρόλου Κούν. Έλεγε, λοιπόν, ο Κουν πως "πρέπει να πιστέψουμε σε θαύματα για να γίνουν θαύματα". 

Καταλαβαίνεις; 

Γίνονται θαύματα γιατί τα θέλουμε, γιατί τα πιστεύουμε.

Κι εγώ πιστεύω. Βαθιά, βαθιά μέσα μου, υπάρχει ένα μικρό κίτρινο πλασματάκι που μου το λέει. Και κάθε μέρα, κάθε ώρα, στιγμή, που αφήνομαι να με καταπιεί η μιζέρια μου, και η απαισιοδοξία μου και να με κατασπαράξει η καταθλιψάρα, το πλασματάκι μου ρίχνει μία μεγάλη τσιμπιά. Κι εγώ συνέρχομαι. Και θυμάμαι να πιστεύω πως θα γίνει θαύμα και οι αγκαλιές των ανθρώπων θα γίνουν τόσο μεγάλες όσο οι δακτύλιοι του Κρόνου, κάποτε.

Και πιστεύω πως δε θα πεθάνω, όχι γιατί θα γίνω αθάνατη, αλλά γιατί... θα πάρω το Nobel Λογοτεχνίας και όλοι θα ξέρουν το όνομά μου, κάποτε. Και πως θα παίξω την Αντιγόνη στην Επίδαυρο και την Blanche DuBois στο Εθνικό Θέατρο, και μετά δε θα με νοιάζει αν, πράγματι, πεθάνω, γιατί θα είμαι ευτυχισμένη, κάποτε.

Το πιστεύω. 

Καλή "Ανάσταση".

Μ.

ΥΓ. Εντάξει, επειδή υπάρχει μία μικρούτσικη πιθανότητα και να μη γίνονται θαύματα, καλέ Θεούλη, Χριστέ και Άγιο Πνεύμα, θα μπορούσατε να φέρετε έξω από την πόρτα μου τον μουστακοφόρο σερβιτόρο που γνώρισα το Σάββατο; *cute-ικο βλέμμα*  #λυσσάρα2.