Είναι θέμα επιλογής.

Ένα πρωί, τριγυρνώντας στην πόλη.

Τι; Βρώμικο - Ρόδες

Έχει ζέστη. Διάολε, ζέστη! Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για έναν άνθρωπο σαν κι εμένα (βλέπε άνθρωπος-σαλιγκάρι) από ένα θερμόμετρο εξωτερικού χώρου που δείχνει 25º C.

Τι είκοσι πέντε; Τι βαθμούς; Τι Κελσίου;

Ή μάλλον υπάρχει. Μία βόλτα στη μικρή μου πόλη. Πρωί Σαββάτου. Άσφαλτος που καίει. Ιδρωμένα μπλουζάκια με τεράστια V. Σορτσάκια με κυτταρίτιδα. Wayfarers και μαλλιά με τζελ.

Μυρίστε το καλοκαίρι. Είναι εδώ.

Άνετα ρούχα, μαζεμένα -κόκκινα- μαλλιά, και με το ένα μάτι μου να υπολειτουργεί -θα σας πω, θα σας πω- ξεκινώ. Άυπνη -όχι, οι τέσσερις ώρες δε θεωρούνται επαρκής ύπνος για τα δεδομένα μου- και με τα ακουστικά να βουίζουν δυνατά τους στίχους του Νικήτα Κλιντ έπρεπε να κάνω μερικές μετα-Πανελληνιακές δουλίτσες. 

Στο δρόμο μου συναντώ τη μετενσάρκωση του James Dean. Εννοώ τη  μ ε τ ε ν σ ά ρ κ ω σ η  του  J a m e s  D e a n ! Το ίδιο στραβό χαμόγελο. Το ίδιο ξανθό μαλλί. Τα ίδια "περίεργα" μάτια. Αλλά τον προσπέρασα, προσποιούμενη την αδιάφορη. Προχώρησα ως τη διάβαση, περίμενα το πράσινο ανθρωπάκι να ανάψει, διέσχισα το δρόμο και κατηφόρισα προς την πλατεία.

Με την ίδια -σχεδόν παγερή- αδιαφορία υπέμεινα το πλήθος του κόσμου, μωρουδίστικων καροτσιών, σκυλιών και ουρλιαζώντων πεντάχρονων που κινούνταν στα πεζοδρόμια αργά και νωχελικά, χαζεύοντας βιτρίνες, συναντώντας γνωστούς και αρχίζοντας μακροσκελής -αλλά τεράστιου ενδιαφέροντος- συζητήσεις για τα οικογενειακά τους -ναι, ακριβώς εκεί, στη μέση του πεζοδρομίου,  όχι δεξιά, όχι αριστερά, όχι λιγάκι στην άκρη, αλλά ακριβώς μπροστά μου-. Το προσπέρασα και αυτό. 

Προσπέρασα και το μπλε φόρεμα που με φλέρταρε ξεδιάντροπα μέσα από το τζάμι της βιτρίνας -αλλά εσείς αν θέλετε μπορείτε να μου το κάνετε δώρο. Ναι, μην κοιμάται που το παίζω ανώτερη, με καλλιτεχνικές, κοινωνικό-πολιτικές ανησυχίες και τα ρέστα· ένα τυπικό δεκαοκτάχρονο είμαι που λιώνει στη θέα ενός φορέματος που μοιάζει να ξεθαύτηκε κατευθείαν από τη δεκαετία του '50-.

Προσπέρασα και τον κόσμο στο μαγαζί με τα οπτικά καθώς αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να έχουν αποφασίσει έξι διαφορετικοί άνθρωποι να αγοράσουν γυαλιά ηλίου: 

άλφα. εν μέσω οικονομικής κρίσης

βήτα. από το μαγαζί που αγοράζω  ε γ ώ  τους φακούς μου

γάμα. την ίδια μέρα, ώρα και στιγμή που έπρεπε κατεπειγόντως να αγοράσω τους φακούς μου γιατί δεν είναι να κυκλοφορείς μονόφθαλμη με τέσσερις βαθμούς μυωπίας, στο κάθε μάτι -στο σύνολο οκτώ κόμμα είκοσι πέντε. Πλησιάζω τα όρια της τύφλωσης-.

Αλλά διατήρησα τη ψυχραιμία και περίμενα υπομονητικά -ακούγοντας Νικήτα Κλίντ-. 

Προσπέρασα και τους δύο κυρίους, στης επόμενη γωνία, που συζητούσαν τα πολιτικά. 

"Μα δεν καταλαβαίνουν ότι όσο περισσότερο τον πολεμάνε, τόσο πιο πολύ τον ανεβάζουν;" άκουσα να λέει ο ένας εκ των δύο και υπέθεσα ότι η ερώτηση ήταν ρητορική. Σίγουρα ήταν ρητορική...

Προσπέρασα τις γεμάτες κόσμο καφετέριες, τα γεμάτα μύγες -και μόνο- μαγαζιά. Προσπέρασα τα ποδήλατα και τους ποδηλάτες που διέσχιζαν τους δρόμους με εξόφθαλμο κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας. Προσπέρασα τα αγκαλιασμένα ζευγάρια, τις φοιτητικές παρέες, τους μουρτζούφληδες μεσήλικες.

Χώθηκα στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο και κρύφτηκα κάτω από τον παγωμένο αέρα του κλιματιστικού και πίσω από το stand με τα βιβλία φιλοσοφίας, του θεάτρου, της ποίησης, της πεζογραφίας. Έμεινα να ψάχνω τα βιβλία ένα προς ένα. Και δεν προσπέρασα κανένα. 

Γιατί δεν ήθελα. Γιατί αυτό επέλεξα. Να προσπεράσω εκείνα, να μην προσπεράσω αυτά. 

Καλό καλοκαίρι.

Μ.

ΥΓ. Ναι, ναι. Το "μικρή μου πόλη" είναι ξεκάθαρος υπαινιγμός για το πού μένω.