5 ταινίες και 1 χασμουρητό.

Τι; Bella ciao - Manu Chao

Σήμερα, τελειώνουν και επίσημα οι διακοπές του Πάσχα. Αλήθεια, πώς περάσαμε;

Εγώ, έκανα μαραθώνιο διαβάσματος και ταινιών. Διάβασα για τα δευτερογενή λεμφικά όργανα, για τους βιογεωχημικούς κύκλους, για την ποίηση και τον έρωτα, για το πρώτο σύνταγμα της Ελλάδας και για το δεύτερο σύνταγμα της Ελλάδα, για τη φύση που "ουδέν μάτην ποιεί" και για την Πορκία που γουστάρει να χαρακώνεται. 

Και είδα τον κύκλο των χαμένων ποιητών για τριακοστή όγδοη φορά, και την Amelie για εικοστή πέμπτη και το Brokeback Mountain για τέταρτη. Αλλά πάνω από όλα, τίμησα το σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. Και μάλλον απογοητεύτηκα -χωρίς, όμως, να είμαι και πολύ σίγουρη. 

Και, να, λοιπόν, το countdown των ελληνικών ταινιών -του Πάσχα.

*Τα όσα ακολουθούν είναι γραμμένα με καθαρά χιουμοριστική διάθεση.*


5. Ο θάνατος που ονειρεύτηκα:

Πολύ αίμα. Πολύ αίμα και πολύ θανατικό σε αυτήν την ταινία. Και όταν σου λέω πολύ, εννοώ ΠΟΛΥ. Και ΧΩΡΙΣ λόγο. Δεν προλάβαινες να κλάψεις τον έναν και σκότωναν τον άλλον. Εκτός, βέβαια, κι αν ήταν κόλπο της παραγωγής για να έχει πλούσιο cast χωρίς έξοδα· γιατί ποιος ο λόγος να πληρώσεις ηθοποιό για δύο σκηνές; Γιατί τόση ήταν η παρουσία τους. 

To the point, όμως. Η ταινία θα μπορούσε να είναι καλή. Θα μπορούσε. Η ιδέα, όσο την κατάλαβα, αν την κατάλαβα καλά -γιατί, η αλήθεια είναι, με δυσκόλευαν λιγάκι τα αγγελοπουλικά πλάνα- θα μπορούσε να είναι καλή, αν και λίγο emoυλιάρικη. Θέλω να πω, θίγει -μάλλον- ένα από τα πλέον κλασσικά, αλλά ποτέ βαρετά θέματα της εφηβείας· την ανασφάλεια και την αγωνία να ανήκεις κάπου, σε κάποιον. (Βέβαια, άλλοι λένε ότι μάλλον θίγει και το θέμα του σατανισμού. Ωστόσο όλοι οι συντελεστές του έργου το αρνούνται και πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί.)

Αλλά, έλα που δεν έμεινε εκεί. Άρχισε τα φονικά και τις υπερβολές και το έχασε. Και με έχασε κι εμένα που αν δε σιχαινόμουν τόσο πολύ τα αίματα -ακόμη και αυτά τα κοκκινοκαφεμωβ παχύρευστα υγρά που κάνουν μπαμ ότι δεν πρόκειται για αίμα- ώστε να κρατιέμαι σε μία εγρήγορση, θα είχα αρχίσει να χασμουριέμαι από το δεύτερο τέταρτο.

Το ίδιο χάλια, ή μάλλον ένα τσικ λιγότερο ήταν και η σκηνοθεσία· που από τα τόσο σκοτεινά πλάνα, βγήκαν τα όμορφα μπριμπιλωτά ματάκια μου για να καταλάβω τι βλέπω. 

Πάντως, οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν καλές. Δηλαδή, σχεδόν. Όσο, τουλάχιστον, οι πρωταγωνιστές μιλούσαν ή, έστω δεν κρύβονταν πίσω από τόνους κοκκινοκαφεμωβ αίματος, ήταν, ας πούμε, συμπαθητικοί. Αν και οι δευτερεύοντες ρόλο ενσαρκώνονταν από μακράν καλύτερους ηθοποιούς· και, ίσως, τώρα που το σκέφτομαι, γι' αυτό τους ξεπάστρευαν αμέσως.

Το μόνο που θα μπορούσε κάπως να αξίζει, πάντως, ήταν η μουσική επιμέλεια -αν και Ανεστόπουλος στη σκηνή του φόνου; Ε, όχι!-.

*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αν την δείτε, η ένταση να είναι χαμηλά, γιατί έχει ΠΟΛΥ τσιρίδα και θα σκιαχτεί η γειτονιά.

4. Κόκκινος ουρανός: 

Και σε αυτό το σημείο, σε τούτη τη ταπεινή λίστα τούτου του ταπεινού blog, έρχεται αυτή η ταινία, για να μας αποδείξει περίτρανα πώς ξεχωρίζει από χιλιόμετρο μία ταινία που έχει στηθεί με λεφτά - κι όχι με φασόλια. Όχι, δεν είμαι του Hollywoodιανού, ούτε εντυπωσιάζομαι από super wow πανοραμικά πλάνα. Αλλά όπως και να το κάνουμε, η παραγωγή παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο σε μία ταινία. 

Πέρα όμως από το θέμα των χρημάτων, αυτή η ταινία θίγει και το θέμα της εμπορικότητας. Θέλω να πω, συμπεριλαμβάνεται σε αυτή τη λίστα γιατί εγώ την είδα τη Μ. Δευτέρα. Και την είδα τη Μ. Δευτέρα γιατί είμαι σάχλας και θέλω να βλέπω όλες τις εμπορευματοποιημένες κονσερβιές των Village, για να πουλάω μετά μούρη στους άσχετους ότι αφού έχω δει τα πάντα, μπορώ να έχω γνώμη για τον Spielberg, τον Kubrick, τον Scorsese και τα άλλα τα παιδιά (αλλά και γιατί κατά βάθος είμαι ένα αμερικανάκι του κώλου και γουστάρω εμπορευματοποιημένη τέχνη, αλλά αυτό εσείς δεν το ξέρετε). Που λέτε, λοιπόν, μιας και βαριέμαι να αναλύσουμε την υπόθεση, τις ερμηνείες και τα σχετικά, η ταινία έκανε ΚΡΑ ότι ήθελε να πουλήσει. Και θα μου πεις, γιατί οι άλλες τι θέλουν; Ναι, αλλά αυτή έβγαζε μάτι σου λέω. Υπόθεση με ερωτικό τρίγωνο, ωραίοι πρωταγωνιστές και τσαχπίνικη πρωταγωνίστρια, μόνιμα ανοιχτά πουκάμισα και λίγη τσόντα για τη sous.

3. Στρέλλα: Αυτή η ταινία, μπήκε από σπόντα στη λίστα, για να κλείσει η πεντάδα, μιας και την είχα δει το περασμένο Πάσχα. Μάλιστα, μάλιστα. Πολύ πριν η Μίνα Ορφανού γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό και τότε που όλοι θεωρούσαν, ακόμα, το θέμα των τρανς φοβερό και τρομερό ταμπού, με αποτέλεσμα να με θεωρούν psycho όταν έλεγα ότι έχω δει την εν λόγω ταινία.

Η οποία, δε μου άρεσε. Και όχι γιατί πιστεύω ότι θέματα όπως αυτό των τρανς ή της αιμομιξίας -εν μέρει- δεν πρέπει να "αγγίζονται"· κάθε άλλο. Αλλά βρήκα το σενάριο υπερβολικό. Τραβηγμένο τόσο, που, τελικά, έχανε την αληθοφάνειά του και σε κάποια σημεία και το νόημα ολόκληρο. Επίσης, μίσησα τους ηθοποιούς· οι οποίοι σε, καθόλου λίγα σημεία, μου έφερναν στο μυαλό σχολική παράσταση. Φωτεινή, βέβαια, εξαίρεση ο Μίνως Θεοχάρης και... το πιτσιρικάκι -που δε θυμάμαι πώς το έλεγαν και ποια, ακριβώς, η θέση του στην ταινία, αλλά θυμάμαι ότι ήταν γλυκούτσικο.

2. Κανένας: Ξεκίνησα να βλέπω την ταινία κάπως προκατειλημμένη. Είχα διαβάσει την υπόθεση και ήμουν έτοιμη για ένα βαρετό μιαμισάωρο με δύο πιτσιρίκια να μάχονται τις σκιές τους και εν τέλει να ανταλλάσσουν όρκους αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης. Και πράγματι βαρέθηκα. Και το γεγονός ότι την έβλεπα online και η σύνδεση κολλούσε έκανε τα πράγματα χειρότερα και τα νεύρα μου κρόσσια. Η ταινία βασιζόταν σε πολλά cliche, αλλά είχε και τα καλά της. Εντάξει, με εκνεύριζε η πρωταγωνίστρια και το ηλίθιο κείμενό της, τόσο που ήθελα να της αστράψω σφαλιάρα και να της χώσω στουπί στο στόμα για να σταματήσει να λέει μπούρδες και, μάλιστα, με το ΤΟΣΟ γλυκανάλατο ύφος της. Αλλά κάπου από τη μέση της ταινίας και μετά, ίσως και να άρχισα να τη συμπαθώ, λιγάκι (και να ζηλεύω απεγνωσμένα μία σκηνή, που θα πέθαινα για να την παίξω εγώ #ψωνάρα). 

Ξέφυγα, όμως. Το σενάριο, μάπα. Βέβαια, αυτό είναι υποκειμενικό γιατί εμένα δε μου αρέσει ούτε η αυθεντική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, πάνω στην οποία υποτίθεται ότι ήταν βασισμένη· ούτε και ο Shakespeare, γενικότερα, τώρα που το σκέφτομαι. Μου άρεσε όμως το cast των ηθοποιών, ή, τουλάχιστον, μου άρεσαν οι ηθοποιοί των βασικών χαρακτήρων· αν εξαιρέσουμε το διχασμό που μου προκάλεσε η πρωταγωνίστρια και η ηθοποιός που υποδυόταν τη μάνα της που είναι ίδια με τη φιλόλογό μου και σκάλωσα όταν την είδα. Επίσης, μου άρεσε αρκετά και η σκηνοθεσία· αν και είχε λιγάκι τις υπερβολές της κι αυτή (σκαρφαλώματα στα μπαλκόνια, εν έτη 2011; Σοβαρά;;!).

*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Γιώργο Παπαγεωργίου, I do! Σε παντρεύομαι. #λυσσάρα3

1. 45m²:  Κλασσική, καλή ελληνική ταινία, για το τέλος. Πληρεί όλα τα χαρακτηριστικά του νεοελληνικού κινηματογράφου, που αν και αδυνατώ να τα προσδιορίσω, περιμένω πάντα να τα δω.
Μιλά για την ελευθερία και για τη νεανική αντίληψη της ανεξαρτησίας, για το χρήμα, για την κοινωνία σήμερα, για τις ανθρώπινες σχέσεις και για τις ενδοοικογενειακές.
Πολύ καλή ψυχογράφηση της πρωταγωνίστριας, που όμως κλώτσαγε, μάλλον, άσχημα συγκριτικά με την -επίσης μάλλον- επιφανειακή προσέγγιση των υπόλοιπων ηρώων.

Όμορφη σκηνοθεσία και καλές ερμηνείες, αν και ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν η Έφη Λογγίνου μου άρεσε απίστευτα ή την μίσησα.
Με λίγα λόγια, δείτε την.
Ίσως, βέβαια, να μου φάνηκε τόσο καλή γιατί την είδα μέσα στη μούχλα του Μεγάλου Σαββάτου, λίγες ώρες πριν την Ανάσταση και με καμένο εγκέφαλο. Επομένως, δε φέρω καμία ευθύνη και δε θα έχετε κανένα δικαίωμα να με βρίσετε αν χάσετε δύο ώρες από τη ζωή σας. Χα!

Σε κάθω περίπτωση, πάντως, στηρίζουμε κάθε προσπάθεια του ελληνικού κινηματογράφου. Γιατί σε μεγάλη λούπα είχε πέσει τα τελευταία χρόνια. Και γιατί αν ξαναβγεί ταινία με την Μακρυπούλια, θα αυτοπυρποληθώ.
Μ.


ΥΓ. Γουόου! Τώρα που το κοιτάζω, πραγματικά τιτανοτεράστιο post! Είσαστε θηρία αν φθάσατε μέχρι εδώ!
ΥΓ2. Ο Manu Chao είναι, μάλλον, άσχετος με την ανάρτηση, αλλά έχω κολλήσει· το ακούω και το τραγουδάω όλη μέρα, ε, και ήταν αναπόφευκτο.