Περιμένοντας έναν μεσσία. Υπερπέραν ακούει;

Τι; Common people - Pulp
Ήταν μία φορά κι έναν καιρό, πίσω στα 90's -οπότε η Μ. ήταν ένα μικρό μικρό πιτσιρικάκι που τριγυρνούσε μπουσουλώντας τρισχαριτωμένα από δωμάτιο σε δωμάτιο, τυλιγμένη στο φουσκωτό της pampers-, όταν κάπου στο Λονδίνο -και πιο συγκεκριμένα κάπου τριγύρω στο campus του ξακουστού Central Saint Martin- βρισκόταν ο Jarvis Cocker. Γνώρισε, λοιπόν, μία τύπισα... "περίεργη". Λιγάκι αλλιώτικη. Και αποφάσισε να την κάνει τραγούδι.
Και ύστερα από χρόνια, που η Μ. μεγάλωσε και δε φοράει πια pampers, και αγάπησε την alternative rock και λάτρεψε την Britpop μουσική, ανακάλυψε αυτό το τραγούδι. Και συνειδητοποίησε, μέσα στον πανικό της κρίσης και, εσχάτως, και μέσα στη φρενίτιδα των εκλογών και των προεκλογικών δηλώσεων, πόσο, το τραγούδι που έγραψε ο Cocker για μία Ελληνίδα που συνάντησε κάποτε, της θυμίζει την ελληνική πραγματικότητα. Ή μάλλον, την κοινωνική πραγματικότητα του κόσμου όλου, σε κάθε γωνιά της γης.

Οι άνθρωποι -όλοι, σαφώς, αλλά για τώρα ας επικεντρωθούμε στους κατοίκους Ελλάδας, γιατί θέλω να καταλήξω στις επερχόμενες εκλογές-, είμαστε χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες: στους κανονικούς και στους άλλους. Οι κανονικοί είμαστε εμείς. Οι πολλοί. Η μεγάλη -πλην αδύναμη- πλειοψηφία. Οι άλλοι είναι λιγότεροι. Και μοιάζουν με την κοπέλα από το τραγούδι του Jarvis. Εμείς, από την άλλη, είμαστε ο Jarvis. Εμείς ζούμε στη γη. Πατάμε στο παγωμένο τσιμέντο -και σπανιότερα στο χώμα- και αναπνέουμε φρέσκο καυσαέριο. Εκείνοι, ανέκαθεν, γεννιούνται και πεθαίνουν, κάπου μακριά, σε άλλα σύμπαντα. Και είναι αυτό που κάνει το χάσμα, ανάμεσά μας αγεφύρωτο. Θα ήταν, μάλλον εύκολο, να προσεγγίσουμε ο ένας τον άλλον, αν επρόκειτο μόνο για διαφορετικές νοοτροπίες, τρόπους σκέψεις ή συνήθειες. Όμως, είναι το ζήτημα του χωροχρόνου και των διαστάσεων που κάνουν κάθε προσπάθεια, παρά την όποια αγνή και καλή πρόθεση -υποθετικά μιλώντας- να στέφθεται από αποτυχία.

Εμείς δε μιλάμε για "κρίση", εμείς μετράμε σε χρήματα τις μέρες του μήνα. Ούτε για εγκληματικότητα μιλάμε· κλειδώνουμε τρεις φορές τις πόρτες και τα παράθυρα και κοιτάζουμε καχύπτοτα όποιον στέκεται, πίσω μας, δίπλα μας, κοντά μας. Δε μιλάμε για βία· ρίχνουμε στη τσάντα το Maalox πριν βγούμε από το σπίτι.
Εκείνοι, πάλι, μιλούν πολύ, γιατί είναι στη φύση τους η "ρητορική" και γιατί θέλουν να καλύψουν και τη δική μας σιωπή. Μιλάνε για κρίσεις, για λάθη, για προβλήματα, όλα μετεφρασμένα σε αριθμούς και ποσοστά.
Και μέσα από τα λόγια τους, εμείς χάνουμε την ταυτότητά μας -συλλογική και ατομική. Δεν είμαστε πια εμείς. Είμαστε τα 11 εκατομμύρια. Τελεία. Είμαστε το 95%. Τελεία. Είμαστε τα 360 δισεκατομμύρια ευρώ. Τελεία.
Είμαστε ο βασικός μισθός. Τελεία. Είμαστε η ουρά στον ΟΑΕΔ. Τελεία. Είμαστε ο άγρια δολοφονημένος μεσήλικας στη Μυτιλήνη. Τελεία. Είμαστε τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία. Τελεία. Είμαστε ο αυτόχειρας στο Σύνταγμα. Τελεία.
Ένα σύνολο χωρίς πρόσωπο, χωρίς στοιχεία. Ένα σύνολο που χρήζει βοηθείας. Έτσι μας διαφημίζουν. Έτσι μας πουλάνε· και έτσι μας αγοράζουμε.
Και ύστερα, σπεύδουν οι εθνοπατέρες. Και τάζουν. Και υπόσχονται. Ισχυρίζονται πως θα μας σώσουν, πως θα μας καθοδηγήσουν σωστά αυτοί, γιατί αυτοί μας αγαπούν και μας νοιάζονται, αντίθετα από τους κακούργους τους προηγούμενους. 
Και βέβαια, εμείς τους ακούμε και τους παρακολουθούμε να αναλύουν τα δικά μας προβλήματα σα να 'ναι δικά τους. Και τους χαμογελούμε ειρωνικά κι εκείνοι νομίζουν πως μας πείθουν. 
"laugh along with the common people, laugh along even though they're laughing at you..."

Αλλά, ίσως, κάπου βαθιά, πίσω από τις λέξεις, να το έχουν πετύχει. Ίσως, να μας έχουν, πράγματι, πείσει πως οι εξωπλανητικοί μας φίλοι, που μιλάνε με αριθμούς, που ασκούν -γραφική πλεόν- κριτική στους πάντες και τα πάντα σα γεμάτοι κόμπλεξ έφηβοι, που αποφασίζουν αβίαστα με υψωμένα χέρια και ρητορείες μπροστά σε άδεια έδρανα κοινοβουλίου και που κυκλοφορούν πολύ καλά προστατευμένοι ανάμεσα σε δύο στρατιές· μία γήινων supermen, να προσέχουν μη τυχόν και χαλάσει η τσάκιση στο πουκάμισο -το καλό, με το μονόγραμμα, που είναι για τα δελτία των οκτώ- και μία, επίσης εξωπλανητικών συντρόφων, να προασπίζονται τα όσα διατείνονται εκείνοι και να αφορίζουν όσα υποστηρίζουν οι "άλλοι". Μας έχουν πείσει, λοιπόν, πως αυτοί ξέρουν το "καλό", αυτοί νοιάζονται, σε αυτούς μπορούμε να "βασιστούμε"· το για τι, είναι αδιευκρίνιστο.
Δεν είμαι σίγουρη αν η ευθύνη είναι απόλυτα δική τους. Είναι και που η αντίληψη του μεσσιανισμού ευδοκιμεί μέσα σε τέτοια περιβάλλοντα. Και είναι και η τάση η δική μας, των "εδώ", να πιστεύουμε πως κάτι μπορεί να έχει αλλάξει. Πως κάτι μπορεί να αλλάξει...
Μ.

8 σχόλια:

  1. Έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα για αυτό θα καταρρεύσουν και με πάταγο μάλιστα!!!Ώρα να καλυφθούμε από τα συντρίμμια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η λογική αυτό λέει!!Ότι έχει αρχή έχει και τέλος,ότι είναι θνητό και ατελές καταστρέφεται,ότι άδικο υπάρχει καταρρέι!!!Η ιστορία το αποδεικνύει!!

      Σε χαιρετώ!!

      Διαγραφή
    2. Η σφαίρα της πραγματικότητας δεν κινείται με άξονα τη λογική.
      Αλλά ελπίζω η ιστορία να με διαξεύσει και να με "αναγκάσει" να συμφωνήσω.

      Διαγραφή
  2. δεν τον ηξερα τον τραγουδιστη και μου αρεσε πολυ!!!!!!!!δεν μας μενει και κατι άλλο απο την ε λ π ι δ α ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. (Αλλά έχω την αίσθηση ότι η δική μου είναι στα τελευταία της.)

      Διαγραφή
  3. πανέμορφο τραγούδι!!:) ευδοκιμούν δε λες τίποτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή