Εσύ πώς αισθάνεσαι σήμερα;

Το πάλεψα πολύ μέσα μου. Είπα, δε θα ασχοληθώ. Δε θα κράξω.Θα αντισταθώ.

Αλλά λύγισα. Και αποφάσισα να υποκύψω στη μόδα των τελευταίων ημερών.
"Hellenes ή malakes", λοιπόν; 

Γιατί, βέβαια, μία εβδομάδα πριν τις εκλογές, τις σημαντικότερες εκλογές των τελευταίων πολλών χρόνων, αυτό που πρέπει, πρωτίστως, να μας απασχολήσει είναι αν έκλαψε η Κατερίνα ή αν έκλασε ο Σπύρος. Και εν τέλει, να αναρωτηθούμε -διαδικτυακά πάντα- αν είμαστε οι γνήσιοι απόγονοι του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Περικλή και της υπόλοιπης παλιοπαρέας ή αν είμαστε πρόβατα. Αν δικαιούμαστε να προβάλουμε τη δημοκρατία ως δική μας "εφεύρεση" και να θεωρούμε ότι όλος ο σύγχρονος πολιτισμός μάς οφείλει τιμές και υποκλίσεις ή αν είμαστε σάπιοι, απολίτικοι, ανεγκέφαλοι που καταναλώνουμε μασημένη τροφή.

Γιατί αυτές είναι οι επιλογές. Άσπρο ή μαύρο. Προγονόπληκτος ή φερέφωνο "κάποιας" συντηρητικής αριστεράς. Διάλεξε.

Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Από τη μία, έχουμε την εξοργισμένη Κατερίνα -που μου πήρε αρκετή ώρα και πολλά χτυπήματα στον googlη για να μάθω ποια στον πούτσο είναι-. Η οποία ξύπνησε ένα ωραίο πρωινό και αποφάσισε να ανεβάσει ένα φριχτής αισθητικής βίντεο στο youtube, με την ίδια να ωρύεται την πραγματική ταυτότητά της, για να κάνει γνωστά, απανταχού της γης, τα... ήδη γνωστά. Έβαλε και για soundtrack τον εθνικό ύμνο και θίχτηκαν όλοι οι φιλοπάτριδες αυτού του τόπου, που ανατριχιάζουν κάθε φορά που σιγομουρμουρίζουν το -αμύθητο- "σε γνωρίζω από την όψη του σπαθιού την τρομερή/ σε γνωρίζω από την κόψη που με βια μετράει τη γη.../και σαν πρώτα ανδρειωμένη/ χαίρω, χαίρω ελευθεριά" και τρίζουν τα κόκαλα του Σολωμού. Για να είμαι, όμως, δίκαιη, κι εμένα μου κλώτσησε κάπως άσχημα.
Πέταξε και κάτι άσχετες εικόνες, από θάλασσες, νησιά και Παρθενώνες για να υποστηρίζουν τα λόγια της και λίγο πριν την υπόκλιση δεν παρέλειψε να τονίσει το ήδη γνωστό και τετριμμένο "είναι Greek ή Hellene, το σωστό;". Και θα συμφωνήσω, βέβαια, ότι είναι υποτιμητικό το πρώτο. Αλλά προς τι τόση υστερία βρε κουκλίτσα μου, τέλος πάντων;

Και από την άλλη έχουμε το Σπύρο (αυτός ψηφίζει Αλέκα, να μου το θυμηθείτε), ο οποίος για περίπου δύο λεπτάκια απαριθμεί τα κακά του νεοέλληνα για να καταλήξει στο πολύ ενδιαφέρον -και προ πάντων πρωτότυπο- μήνυμα "τη ψήφο μας και το πουλί μας προσέχουμε πού τα βάζουμε", στο οποίο θα συμφωνήσω. Εδώ έρχεται, όμως, και η πρώτη μου ένσταση, που αφορά τα αγγλικά. Το γιατί, στον πούτσο, να απευθύνεσαι σε Έλληνες μιλώντας αγγλικά, εμένα με ξεπερνάει.
Η δεύτερη ένστασή μου, αφορά αυτό το τρισχαριτωμένο "my country is a dictatorship". Και γενικότερα, αυτήν την καραμέλα που την αναμασούν δεκάδες ανιστόρητοι από την αρχή της κρίσης, περί δικτατορίας. Συγνώμη, αλλά είναι κάτι παραπάνω από καταφανές ότι δεν έχετε ιδέα τι σημαίνει "δικτατορία". Και όχι, δεν εννοώ ότι "περνάμε καλά" τώρα, αλλά καλό θα ήταν να μη λέμε ό,τι παπάτζα μας κατέβει, για να υπερασπιστούμε την όποια ιδεολογία. Όχι τίποτε άλλο, αλλά είναι και ατιμία για τα χιλιάδες των ανθρώπων που πέθαναν στη Γυάρο.
Και κάτι τελευταίο, για να είμαι δίκαιη, όσο άσχημα μου κλώτσησε ο εθνικός ύμνος, άλλο τόσο εκνευρίστηκα μόλις άκουσα και το τραγούδι La rage, με το οποίο, την επομένη είχαν "λυσσάξει" τα πλήθη στο facebook, που ξαφνικά σταματήσουν να ακούνε Πάολα και έμαθαν την Keny Arkana.

Τέλος πάντων, εγώ, για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα γιατί το ένα βίντεο αποτελεί απάντηση στο άλλο. Η μία προβάλλει το τότε, ο άλλος το σήμερα. Εν τέλει, και τα δύο έχουν αστοχίες και λένε μπούρδες· αλλά ας ηρεμήσουμε λίγο. Όχι, δε συμφωνώ καθόλου με την ιδέα ότι ο πλανήτης πρέπει να μας προσκυνάει στο όνομα της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της επιστήμης που εφηύραν διόμιση χιλιετίες πριν κάποιοι, με το γενετικό υλικό των οποίων τυχαίνει να έχουμε κάποιες ομοιότητες. Αλλά σίγουρα θεωρώ το "Greece" υποτιμητικό.
Και από την άλλη, δε διαφωνώ πως υπάρχουν πρόβατα· άνθρωποι που σκέφτονται όπως τους υποδείξουν, νιώθουν ό,τι τους επιτρέψουν. Αλλά δεν είναι αποκλειστικό "προνόμια" των Ελλήνων αυτό.
Και για να κλείσω, γιατί πολύ το κούρασα, είναι εύκολο να κάνεις την επανάσταση μέσω διαδικτύου, μέσω ενός βίντεο, ενός σχολίου. Είτε κάνοντας λόγο για κάτι που δε σου ανήκει δικαιωματικά και θυμίζοντάς μου κάτι κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, που φθάνουν τριάντα πέντε χρόνων, χωρίς να έχουν καταφέρει τίποτα στη ζωή τους, πουλώντας μούρη, απλά με τα λεφτά και το όνομα του μπαμπά. Και στην παρούσα περίπτωση, ο "μπαμπάς" κληροδότησε μόνο το όνομα. Είτε ασκώντας προπαγάνδα, με φθηνή συγκινισιολογία· κάνοντας αυτό που κατηγορείς.
Και όσον αφορά εμένα, να με συγχωρείτε, αλλά δεν αισθάνομαι ούτε να ξεχειλίζω από εθνική υπερηφάνεια όποτε αναφέρομαι στην αρχαία Ελλάδα, ούτε αισθάνομαι μαλάκας, που αν και αναγκάζομαι να ζω έτσι σήμερα. Μιλήστε για τους εαυτούς σας.
Μ.


ΥΓ. Δεν έβαλα τραγούδι στην αρχή, για να δώσετε βάση στο κείμενο (πσσς!), αλλά κυρίως στους στίχους του τραγουδιού. Οπότε μπορείτε να το ακούσετε τώρα.
Τι; Νεοέλληνα άκου - Άλφα γάμα

ΥΓ2. *Ακολουθεί σύντομη προσωπική ιστορία.* Οι στίχοι αυτού του κομματιού ήταν οι πρώτοι που είχα γράψει ποτέ σε τοίχο, εν έτη 2007. Αλλά ήμουν μικρό και αθώο. Και δεν ήξερα πως πρέπει να προσέχουμε όταν γράφουμε σε ξένους τοίχους. Κι έτσι κατέληξα να παίζω κυνηγητό με μπάτσους, επίσης για πρώτη φορά.