Ποιος πάτησε το step backward;;

Τι; Back in the black  - AC/DC

Τις προάλλες, έτυχε να βρεθώ σε μία ας-την-πούμε-συγκέντρωση αναστημένων οπαδών μεγαλοκόμματος, προς τιμήν ενός υποψήφιου βουλευτή (πώς, πού, τι, πότε, γιατί μη με ρωτήσετε· τόσο τυχαία, που ούτε εγώ κατάλαβα). Ξέρετε τώρα... Μία από αυτές τις γνωστές μαζώξεις που κατά παράδοση γίνονται τέτοιες μέρες. Μαζεύονται σε κάποιο σπίτι ένας-δύο υποψήφιοι βουλευτές και τριάντα-σαράντα άτομα, που φιλοδοξούν να επωφεληθούν από το αποτέλεσμα των εκλογών. Τα συζητάνε. Τα πίνουνε. Και η βραδιά κλείνει με τους μεν να τάζουν διορισμούς, μεταθέσεις και αποσπάσεις και οι δε καμία εικοσαριά ψήφους (γιατί θα ψηφίσει όλο το συγγενολόι, με το πατροπαράδοτο "δαγκωτά σταυρωτό"). 

"Αντιπρόεδρος της Βουλής, σίγουρα! Και μέσα στην επόμενη πενταετία Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δε χωράει αντίρρηση επ' αυτού!", τέτοια και άλλα παρόμοια "χαριτωμένα" ξέφευγαν από τα ροδαλά στόματα των γραβατομένων κυρίων και των τροφαντών κυριών τους όλη τη βραδιά. Η κολακεία στο έπακρο. Και ο εν λόγω κύριος (του οποίου το όνομα δεν έχει σημασία, αλλά σίγουρα είναι από τα μεγαλο-στελέχη του κόμματος) να μιλά με μεγαλοστομίες και καινές ρητορείες, με υπέρμετρο πάθος, για τα λάθη του παρελθόντος, για τις τραγικές καταστάσεις του σήμερα, για την "επόμενη μέρα". 

Το σκηνικό μου θύμιζε, μάλλον, σχολικό μάθημα -μαθητές να ακούν εκστασιασμένοι την παράδοση και ο δάσκαλος (που έγινε δάσκαλος υποκινούμενος από ένα βαθύτερο αίσθημα κατωτερότητας, για να έχει το δικαίωμα εξουσίας) να φουσκώνει από υπερηφάνεια. Σίγουρα, αν η σκηνή εκτυλισσόταν μία δεκαετία πριν, θα ήταν κωμική ή, σε χειρότερη περίπτωση, επιβλητική· όμως σήμερα; Όχι, εν έτει 2012, είχαμε ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια του τραγελαφικού· το θέαμα ήταν εξοργιστικό (το χέρι μου ρωτήστε, που με δύναμη -και πόνο- ψυχής αντιστάθηκε και δεν ξεκίνησε να μοιράζει αλόγιστα χαστούκια σε φρεσκοξυρισμένα ή ρυτιδιασμένα, με επικάλυψη ακριβού make-up, μάγουλα, εκείνο το βράδυ).

Μικρά διαλείμματα στα γεμάτα πατριωτισμό και "γλύψιμο" λογύδρια, ήταν τα σχόλια των δύο-τριών ατόμων που, ήταν φανερό, ότι "κατά λάθος" είχαμε βρεθεί εκεί. Παίρναμε μία σύντομη και περιεκτική απάντηση, συνοδευομένη από βλέμματα σε στυλ "κάτσε-στη-γωνιά-σου-κοπέλα-μου" από όλους τους συνδαιτυμόνες και σεβόμενοι τον χώρο, το βουλώναμε κομψά. 

Μέχρι τη στιγμή που τα θέματα εξαντλήθηκαν, το κοινό πείστηκε για τις προθέσεις του κόμματος του υποψηφίου που θα σώσει το έθνος, οι ερωτήσεις απαντήθηκαν και όλοι ήμαστε ικανοποιημένοι. Άρχισαν, λοιπόν, να πέφτουν στο τραπέζι τα ζητήματα της επικαιρότητας. Η σύλληψη του Τσοχατζοπουλέικου, ας πούμε. 

«Μα τι παραπάνω, θα μπορούσε να γίνει;»

«Δήμευση όλων των περιουσιακών του στοιχείων. Να μοιραστούν στους απόρους.» ακούστηκε (εκ των δύο-τριών, που λέγαμε).

«Δε θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Θα γινόμασταν λαϊκιστές.»

Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε ήρεμα. Έκλεισα τα ωραία ροζ αφτιά μου, για να προφυλάξω τα νεύρα μου και έμεινα να αναρωτιέμαι αν ήταν η ιδέα μου ή, πράγματι, από κάπου ακουγόταν, αμυδρά, ένα πλήθος να μουρμουρίζει ρυθμικά "σε περιμένω να 'ρθεις και πάλι, μαζί να φτιάξουμε μια Ελλάδα μεγάλη, μαζί να γράψουμε λαμπρή ιστορία. Ζήτω η Ελλάδα. Ζήτω η θρησκεία..." (το υπόλοιπο το αφήνω στην κρίση σας). 

«Το "κλέφτης" είναι εντάξει. Με το "λαϊκιστής" υπάρχει πρόβλημα», σκεφτόμουν καθώς έφευγα. Ενώ δε σταμάτησα να αναρωτιέμαι πόσες πιθανότητες υπήρχαν να είχα γίνει μάρτυρας ενός πρωτοφανούς φαινομένου, όπου παρελθόν και παρόν, για λίγο, ταυτίστηκαν.

Μ.