Αχ, αχ, Πανελλήνιες, σουίτ λαβ.
Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούσεις πρώτα αυτό:
Σε πραγματικό χρόνο, πάνε δύο χρόνια από τότε που έδινα εγώ Πανελλήνιες, που έτρεμα πάνω από το κείμενο της Αρβελέρ, που έπαθα κρίση πανικού τη νύχτα πριν δώσω Ιστορία Κατεύθυνσης και κρίση άγχους πάνω από τις γραμμές του υπέροχου λαδογκρί τετραδίου, με αποτέλεσμα ένα αλησμόνητο 12.2 και το φιλόλογο του σχολείου μου να απορεί "τι πήγε στραβά, βρε Μαράκι;". Δύο χρόνια από τη μέρα που πήγα να δώσω Λογοτεχνία Κατεύθυνσης με τρία depon γιατί ο πυρετός μου ήταν κάπου στο 38.7, δύο χρόνια από τη μέρα που βγήκα για τελευταία φορά από εκείνη την αίθουσα και έριξα μία τεράστια μούντζα (μούντζα, το εννοώ!) στο σχολείο, στους επιτηρητές, τους βαθμολογητές, τους καθηγητές, στα έξι μαθήματα και στα άλλα, που είχα ξεγραμμένα τρία χρόνια για χάρη του "μέλλοντός μου", στα απαίσια λαδογκρι τετράδια, στα μαύρα αυτοκόλλητα, στις Πανελλαδικές.
Όλα αυτά σε πραγματικό χρόνο. Γιατί μέσα μου, μοιάζουν να έχουν συμβεί μισή αιωνιότητα πριν. Ίσως και να μη συνέβησαν ποτέ, παρά μόνο σε κάποιο άσχημο όνειρο που τώρα, ξύπνια πια, δεν μπορώ να το ανακαλέσω, παρά σε ένα θολό πλαίσιο με αδρές γραμμές. Νομίζω πως είναι εκείνη η άμυνα του οργανισμού που αν δε διαγράφει ολοκληρωτικά τις άσχημες εμπειρίες από τη μνήμη, τουλάχιστον τις θάβει κάπου πολύ βαθιά.
Έμαθα ότι φέτος το θέμα της Έκθεσης αφορούσε την ανθρωπιά και την έλλειψή της. Έμαθα, επίσης, πως ένα παιδί αυτοκτόνησε, χθες το πρωί, πηγαίνοντας στο σχολείο που θα έδινε εξετάσεις.
Δύο λέξεις έρχονται στο μυαλό μου για το συνδυασμό αυτών των δύο: η πρώτη είναι "τραγική", η δεύτερη "ειρωνεία". Ναι! Τραγική ειρωνεία να γράφονται εκθέσεις για την "ανθρωπιά" στα πλαίσια ενός σάπιου εκπαιδευτικού συστήματος, μία σάπιας κοινωνίας.
Να δίνεις περιουσίες σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα, τη στιγμή που δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι σου είναι ανθρωπιά. Να πιέζεσαι, να τρελαίνεσαι, να σε κάνουν να πιστεύεις ότι η αξία σου ως άνθρωπος και ως προσωπικότητα είναι έξι βαθμοί, είναι ανθρωπιά. Να διδάσκεσαι ιστορία για την "καλή πατρίδα" και τους κακούς ξένους, είναι ανθρωπιά. Να λιποθυμούν παιδιά μέσα σε σχολεία από πείνα, είναι ανθρωπιά. Να καταδικάζονται αριστούχοι, να μην επιτρέπεται να σηκώσουν τη σημαία στις επετειακές παρελάσεις γιατί... δεν είναι Έλληνες, είναι ανθρωπιά. Να περιθωριοποιούνται μαθητές που "δεν τα παίρνουν", είναι ανθρωπιά. Να μην δικαιούσαι να σπουδάσεις γιατί η σχολή που πέρασες είναι μακριά από τη μόνιμη κατοικία και τα χρήματα δεν φθάνουν, είναι ανθρωπιά. Να "στρατολογείς" τους εκπαιδευτικούς, απαγορεύοντας τις νόμιμα κατοχυρωμένες απεργίες είναι ανθρωπιά. Να ορίζεις τεράστιες εξεταστέες ύλες, είναι ανθρωπιά. Να αυτοκτονούν παιδιά, υπό το άγχος και την πίεση που εσύ φόρτωσες στις πλάτες τους, είναι ανθρωπιά.
Για ποια ανθρωπιά μιλάμε; Για ποια δικαιώματα; Για ποια αλληλοβοήθεια; Πότε διδάχθηκαν αυτά και σε ποιες σχολικές αίθουσες; Ποια βιβλία μιλάνε για αρετές και ποιοι δάσκαλοι έγιναν παράδειγμα με τις πράξεις τους;
Ναι. Ανθρωπιά δεν υπάρχει. Και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς παιδεία. Χωρίς πτυχία, χωρίς μόρφωση, χωρίς εξειδίκευση, μπορεί. Χωρίς παιδεία όχι.
Ας μείνουμε λοιπόν να κάνουμε λόγο για μία έννοια που είναι άγνωστη και στο κάτω κάτω ανούσια για πολλούς· ούτως ή άλλως πρόκειται απλά για ένα ακόμη θέμα εξέτασης. Οι βαθμολογητές θα κάνουν τη δουλειά τους, τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους. Τα παιδιά θα περάσουν στις σχολές, ή και όχι. Θα σπουδάσουν, ή και όχι. Θα βγουν στην αγορά εργασίας, (ή και) όχι! Τα όσα τους πρόσφερε δώδεκα ολόκληρα χρόνια το σχολείο, είναι άλλωστε αρκετά. Έμαθαν να αγαπούν, να σέβονται και να προσφέρουν. Ή και όχι. Όπως όλοι μας.
Κάθε επιτυχία, από εδώ και το εξής.
Εμένα με περιμένει μία εξεταστική και πολύ διάβασμα. Άλλωστε εγώ τα κατάφερα, σφύζω από υπερηφάνεια που κατάφερα να αντεπεξέλθω και να ανήκω στους επιτυχόντες (και τους επιζήσαντες) της γενιάς μου· και που τη μέρα που έδωσα και το τελευταίο μάθημα, γυρίζοντας σπίτι, ο γείτονάς μου, κατά τα άλλα αμόρφωτος και με ένα επάγγελμα "ταπεινό", χωρίς να έχει σπουδάσει, χωρίς καν να έχει τελειώσει το σχολείο, με ένα ζεστό χαμόγελο μου είπε την αλήθεια: "είσαι και επίσημα υποψήφια άνεργη;".
Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου