Εμείς κι ο κόσμος

Πόσες φορές έχεις σκεφθεί ότι οι άνθρωποι που συναντάς καθημερινά είναι κάτι περισσότερο από τυχαίοι περαστικοί;

Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό:

Πόσους ανθρώπους γνώρισες σήμερα; Χθες; Την τελευταία εβδομάδα ή μέσα σε δύο χρόνια. Με πόσους ανθρώπους συστήθηκες και αντάλλαξες βιαστικές χειραψίες ή μακροσκελής συζητήσεις; Με πόσους αντάλλαξες νευρικά βλέμματα ή αμήχανες παύσεις;

Αυτή η μαγεία της πρώτης γνωριμίας. Μπορεί να συμπαθήσεις ή να αντιπαθήσεις το πρόσωπο που βρίσκεται απένατί σου, του οποίου το όνομα μόλις άκουσες· και μόλις ξέχασες. Μπορεί να σου περάσει αδιάφορος. Να θελήσεις να παρουσιάσεις τον εαυτό σου γοητευτικό και ενδιαφέροντα. Ή ίσως να δείξεις κατευθείαν ό,τι υπάρχει μέσα σου. Μπορεί να σχολιάσεις την εμφάνιση, το ντύσιμο, τα κιλά, τα μάτια του. Μπορεί να προσπαθήσεις να σκεφθείς κάτι έξυπνο, να πεις κάτι πνευματώδες για να χαλαρώσεις την ατμόσφαιρα. Ή μπορεί να λουφάξεις στη γωνία σου και να διστάσεις να μιλήσεις. Μπορεί να τον φιλήσεις χωρίς να δώσεις σημασία. Μπορεί, μπορεί, μπορεί. 

Λίγες ώρες, λίγες μέρες ή λίγο καιρό αργότερα, αυτός ο άγνωστος ίσως είναι ο καλύτερός σου φίλος, ο σύντροφός σου, ένα από τα μέλη της μη-βιολογικής σου οικογένειας.

Με εξαίρεση ελάχιστους παιδικούς μου φίλους, που η γνωριμία μας πάει αρκετά πίσω στο χωροχρόνο, όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι που -καλώς ή κακώς- αποτελούν κομμάτι της ζωής μου ήρθαν σε αυτήν κάπως έτσι. Το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν, ή μάλλον εκείνο που σίγουρα δε σκεφτόμουν, ανάμεσα στην προσπάθεια να θυμηθώ το όνομά τους, να φανώ φιλική, να προσπαθήσω να καταλάβω αν πρόκειται να τους συμπαθήσω, να καταλάβω τι σκέφτονται για εμένα μετά τη πρώτη ματιά, ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν για να μείνουν. Μπήκαν, απρόσκλητοι ή μη, για να γίνουν φίλοι μου, για να τους ερωτευτώ, να τους γνωρίσω, να τους αγαπήσω, να τους αφήσω να δουν τι ψυχή μου και να κλέψω κάτι δικό τους. 

Θα μιλήσεις, θα ανταλλάξεις αριθμούς, θα κανονίσεις έναν καφέ ή ένα ποτό. Κι ύστερα άλλο ένα κι άλλο ένα. Και κάπου εκεί, χωρίς να έχεις καταλάβει πώς και γιατί και από πού κι ως πού, θα συνειδητοποιήσεις ότι έχεις αρχίσει να γίνεσαι "παρέα", έχεις αρχίσει να γίνεσαι "εμείς". Έχεις δώσει ένα κομμάτι της σκέψης σου, του κορμιού σου, των στιγμών σου, της καθημερινότητάς σου σε κάποιον. Σε κάποιον ξένο, σε κάποιον που τυχαία συνάντησες.

Έτσι είναι. Συναντάς ανθρώπους στο δρόμο, στο χώρο της δουλειάς σου, στο μετρό, πίνοντας ένα ζεστό καφέ με την παρέα σου, χορεύοντας στο live της αγαπημένης σου μπάντας, περιμένοντας στα σκαλιά για εκείνο το ραντεβού που άργησε. 

Μην αφήνεις τους περαστικούς να χάνονται. Έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα φύγουν. Αλλά όχι να χάνονται ανώνυμα από φόβο ή αδιαφορία.

M.