Do u want to know a secret?

Τι; Do you want to know a secret? - The Beatles
Μμάλιστα. Τελείωσε και το Πάσχα. Πήγαμε και στην Ανάσταση, και την ώρα που ο παππάς έλεγε το "δεύτε λάβετε φως", εμείς ακούγαμε και σιγοτραγουδούσαμε "your sex is on fire, consumed with what's to transpire". Ανάψαμε και τις λαμπάδες με το άγιο φως του αναπτήρα. Και στριμωγμένοι κάτω από ομπρέλες, προσπαθώντας το ακατόρθωτο -να μην κάνουμε, δηλαδή, φλαμπέ τη γιαγιάκα που περπατούσε μπροστά μας και κάθε τόσο σταματούσε απότομα για να χαιρετάει κόσμο και να ρωτάει, τρισχαριτωμένα, "τίνος είσαι εσύ μάθια μου;"-, φθάσαμε σπίτι. Και την επομένη δεν το σουβλίσαμε το αρνί (ευτυχώς Θεέ!) γιατί έβρεχε, αλλά φάγαμε τσουρέκι με λευκή σοκολάτα και γέμιση πραλίνα *τρέχουν σάλια*. Και κάπως έτσι κύλησε το Πάσχα για τη Μ. 
Το δικό σας;

Μα τώρα είμαστε και παλι εδώ. Και καθώς σκεφτόμουν και σκεφτόμουν και σκεφτόμουν το θέμα αυτού του post, ακούγοντας Beatles και πίνοντας τσάι με καραμέλα, ενώ έξω βρέχει πάλι καταρρακτωδώς, αποφάσισα να μιλήσουμε για κάτι που καταλαμβάνει ένα μικρούτσικο κομμάτι στην καθημερινότητά μας. Και στη ζωή μας. Και στις σχέσεις μας. Τα μυστικά.

Τα μυστικά είναι η μεγαλύτερη μούφα στις παρέες. Και θα πρότεινα να πάρουμε ως παράδειγμα τη δική μου παρέα για να το διαπιστώσουμε, αλλά επειδή λέω να διασφαλίσω, λιγάκι ακόμα, την ανωνυμία μου, και τη σωματική μου ακεραιότητα -η οποία πρόκειται να κινδυνεύσει για ευνόητους λόγους-, αλλά και για να μη ξεφτιλιστούμε δημοσίως, ας το αφήσουμε. 
Αλλά μπορούμε να πάρουμε ως παράδειγμα τι δική σας παρέα. Που, ίσως και να μη το ξέρετε, αλλά ΕΧΕΙ μυστικά. 
Όχι, δεν υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης. Ούτε αδυναμία των ατόμων να κρατήσουν τα ροδαλά στόματά τους κλειστά. Είναι, απλά, ότι άπαξ και μιλήσει ένας, το μυστικό παύει, αυτομάτως, να υφίσταται. Τι εννοώ; Γενικώς, εγώ είμαι ένθερμη fun εκείνου του πολύ σοφού cliche που υποστηρίζει ότι μυστικό που το γνωρίζουν περισσότεροι από ένας, δεν είναι μυστικό. 
Και περίτρανη απόδειξη εγώ, που όσο το βούλωνα και άφηνα τους γύρω μου να παίζουν την Πυθία και να αναρωτιούνται τι σκατά έχω μέσα στο κεφάλι μου, όλα ήτανε μια χαρά. Μόλις, καταραμένη ώρα και στιγμή, με την τεκίλα να έχει υποκαταστήσει το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου και πάνω στη δίνη της στιγμής, πήρα μια βαθιά ανάσα και μου ψιθύρισα "ρε, δε γαμιέται; Μίλα." ήρθε η συντέλεια. ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. 
Νομίζω, όμως, μιλάω συνέχεια για μένα και έχω γίνει απίστευτα κουραστική, οπότε το βουλώνω και επανέρχομαι.
Λέω, λοιπόν, πως είτε μας αρέσει, είτε όχι, μυστικό σε παρέα δε φτουράει. Κατά βάθος όλοι γνωρίζουν. Και νομίζουν πως μονάχα αυτοί γνωρίζουν. Και κανένας δε μιλάει. Μέχρι που φτάνει μία μεγάλη, δύσκολη στιγμή που η φούσκα σκάει, η υπόθεση βγαίνει στη φόρα και στέκονται όλοι να κοιτάζονται, πίσω από ένα βλέμμα τρελής αμηχανίας, δήθεν ξαφνιασμένοι.
Άντε τώρα, να αποδείξεις ότι δεν είσαι ένας μωβ ελέφαντας και ότι ενώ ήξερες, δεν μπορούσες να μιλήσεις για τους χι, ψι λόγους. Ή ότι δεν είσαι ένας γαλάζιος ελέφαντας και ότι ενώ ήξερες, δεν ήσουν αυτός που το έβγαλε βρώμα στους υπόλοιπους. Ή ότι δεν είσαι ένα σκουλήκι που ήξερες και έβγαλες βρώμα σε φίλους, γνωστούς, άσχετους και σε καρύδια κάθε καρυδιάς. -Εντάξει, σε αυτήν την περίπτωση είσαι για σφαλιάρες, δέξου το.-

Όχι, να σταματήσουμε να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους δεν είναι λύση. Το νόημα είναι να μην υπάρχουν μυστικά στις παρέες, ούτως ή άλλως. Ούτε στις σχέσεις, βέβαια. Εντάξει, όλοι έχουμε την ανάγκη να κρατάμε κάποια πράγματα για εμάς. Ένα; Δύο; Δέκα; Όλοι έχουμε. Και είναι οκ αυτό. Και αν με ρωτάς εμένα, χωρίς μυστικό κανείς δε ζει. Είναι σα να βγαίνεις γυμνός στους -20° C. 
Το πρόβλημα έγκειται στα "κοινά μυστικά", που όλοι ξέρουμε και κανείς δεν τολμάει να ομολογήσει. Για να μη πληγώσουμε, για να μη θίξουμε, για να μη, να μη, να μη
Τα "κοινά" εκείνα μυστικά που αφορούν κάποιους ή όλους μας, μα τα αποσιωπούμε νομίζοντας πως βοηθάμε, πως κάνουμε το "σωστό". Παπάρια. Το μόνο που πετυχαίνεται, τελικώς, είναι να ραγίσει μία σχέση. Μία σχέση που, ίσως, να μην άξιζε να ραγίσει· που, ίσως, να φτιάχτηκε κάτω από δύσκολες συνθήκες και "ακραίες θερμοκρασίες".
Κάπου εκεί, αλλοιώνεται το νόημα της φιλίας. Ή του έρωτα. Και όταν, κάποια στιγμή, γίνει το μεγάλο ΜΠΡΑΦ έρχεται η συντέλεια. ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ...
Μ.


ΥΓ1. Όταν, δε, τα μυστικά αφορούν γκομενικά και δη, κερατώματα και άλλα "χαριτωμένα", βρες καράβι να φύγεις, φίλε.
ΥΓ2. Σήμερα το πρωί, πέθανε ο Μητροπάνος. Δεν είναι από τη μουσική που προτιμώ, αλλά λυπήθηκα· λυπήθηκα που δεν πρόλαβα να τον δω live.
Γιατί πάντα θα αγαπάω τη Ρόζα. Και επειδή το "RIP" είναι πολύ φλώρικο, απλά, αντίο.

7 σχόλια:

  1. Άσε ρε με τα μυστικά!!!ΧΑΧΑΧΑ!!Καλύτερη λύση το λες σε ένα δυο και τίποτα μετά!!Και επιπλέον δε μεθάς ποτέ γιατί τότε μπουμ!!

    Κατά τα άλλα χαιρετώωω!

    ΥΓ:Βγάλε σε παρακαλωωωωωωωω την λεκτική επαλήθευση!!Από το πίνακα ελέγχου στις ρυθμίσεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Done! Η επιθυμία σας διαταγή που λέμε; Αυτό. :Ρ
      Φιλί Ρασκόλνικωφ!

      Διαγραφή
    2. Μπράβο!!Σαν μικρή να υπακούς στους ανωτέρους!!

      Σε χαιρετώ!

      Διαγραφή
  2. εμπεριστατωμενη αναλυση του θεματος!!!!εγω εχω ενα ''καλο''που λεγεται αλτσχάιμερ...οποιο μυστικο και να μου πεις το ξεχναω μεσα σε λιγες ωρες και ετσι δεν εχω προβληματα.....χαχαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γράφεις πολύ τέλεια, γέλασα πολύ με τον τρόπο σου! Αλλά να ξέρεις... καμιά φορά υπάρχουν μυστικά! Αν και η μαύρη αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές συμβαίνει αυτό που λες!

    Χαιρετώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ.(:
      Ναι, υπάρχουν. Αλλά δύσκολα "κρατιούνται" για πολύ...
      Καλησπέρα!

      Διαγραφή