Ζητείται κυβέρνησις.

Τι; It's the end of the world as we know it - R.E.M
Και η επόμενη μέρα ξημέρωσε. Άλλους τους βρήκε με μία μουδιασμένη ευχαρίστηση. Άλλους με βαθιά απογοήτευση. Και άλλους με μία ανέλπιστη χαρά.
Κοινή συνιστώσα όλων μας, όμως, -θέλω να πιστεύω- είναι ένα "πάγωμα", οίκτος, αποστροφή -και για όσους το σκεφτήκαμε λιγάκι βαθύτερα- φόβος. Ναι, λέω για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, για τα εθνίκια που μπήκαν στη Βουλή.
Βέβαια, βέβαια, τα καλά παιδάκια που βοηθούν τους γεράκους να περάσουν το δρόμο, που κουβαλάνε τις σακούλες της λαϊκής στις γριούλες, που αγαπούν την πατρίδα γιατί είναι Έλληνες, πατριώτες, εθνικιστές (αλλά όχι ρατσιστές, σας παρακαλώ!) απέκτησαν τη δική τους φωνή στο "Κυνοβούλιο", όπως το αποκαλούν.

Αλλά το γεγονός ότι αυξήθηκαν, κάτι παραπάνω, από εντυπωσιακά, τα ποσοστά για τα εθνίκια, δεν ήταν το μόνο αξιοπρόσεκτο σε αυτές τις εκλογές. Ας είμαστε ειλικρινείς, ποιος φανταζόταν τη πτώση του Πασοκ, της Νέας Δημοκρατίας και εν τέλει ολόκληρου του κομματικού συστήματος όπως είχε στηθεί τα τελευταία σαράντα, παρά κάτι, χρόνια; Ή, καλύτερα, την πτώση όλοι την περίμεναν, αλλά αυτό που πήραν είναι πέρα από κάθε "προσδοκία". Μιλάμε για καταβαράθρωση, για χοντροτσάκισμα. Και από την άλλη, ποιος περίμενε το σκαρφάλωμα του Τσίπρα στην αξιωματική αντιπολίτευση (θεωρητικά μιλώντας, καθώς λείπει η απαραίτητη προϋπόθεση, αυτή της κυβέρνησης); Νομίζω ούτε καν ο ίδιος.

Χθες βράδυ, είχα στηθεί μπροστά στην τηλεόραση· με το τηλεκοντρόλ να έχει πάρει φωτιά από το ατελείωτο mega-antenna-alpha-skai και τούμπαλιν. Όχι, γιατί λέγανε κάτι διαφορετικό οι μεν από τους δε. Ούτε γιατί με ενδιέφερε στ' αλήθεια να παρακολουθήσω τις αερολογίες των πολιτικών που έπαιζαν τις μουσικές καρέκλες από πάνελ σε πάνελ ("Ρε συ, η Κανέλλη δεν ήταν πριν στο mega; Ρε βλάκα, αυτός δεν είναι που μιλούσε πριν στο Σκαϊ;"). Αλλά, γιατί οι φάτσες των απογοητευμένων δημοσιογραφίσκων ήταν τόσο γελοίες που έδιναν έναν πιο πικάντικο τόνο στη βραδιά. (Εκτός κι αν ήμουν η μόνη που γελούσα με τον εκνευρισμένο Πρετεντέρη, την αλαλιασμένη Τρέμη και τις μαύρες πλερέζες του Τσίμα.)
Γέλασα, όμως, αρκετά και με τους πολιτικούς που έδιναν ρεσιτάλ ερμηνείας. Με τον Βενιζέλο, που, μάλλον, δε του είπαν για το "δεκατριάρι" για να μην τον στενοχωρήσουν, αλλά του είπαν παραπάνω -δε βρίσκω άλλη εξήγηση για την επιμονή στο "εγώ θα σε κυβερνήσω, εγώ θα σε σώσω, λαέ". Με τον Σαμαρά, που ετοιμαζόταν για αυτοδυναμία, ο καψερός, και βρέθηκε να μετράει μία-μία τις έδρες, ψηφουλάκι-ψηφουλάκι, και να μην του βγαίνει η κυβέρνηση. Με τον επίμονο Τσίπρα, τον άλλον καψερό, που τον έχει ταράξει στη "χυλόπιτα" η αριστερά, τόσο, που τον έχει λυπηθεί η ψυχή μου. (Τι λέω η ρουφιάνα, τον ψήφισα κι όλας;!) Την Αλέκα που γελούσαν και τα μουστάκια της για την άνοδο του πρωτοπόρου (συγνώμη, στον Περισσό έχουν σταματήσει να κυκλοφορούν ημερολόγια μετά το 1917;;) Κ.Κ, της τάξεως του 1%. Με τον Μιχαλολιάκο και τα πρωτοπαλίκαρά του που απαιτούσε σεβασμό από τους δημοσιογράφους (αλλά γι' αυτό ετοιμάζω post, όπως αρμόζει στους "εθνοπατέρες"). Και, τέλος, με τον κλαυσομούνι Καρατζαφέρη που όσο έβλεπε τη Βουλή να απομακρύνεται και να τυλίγεται μέσα σε ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης, τόσο χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο για τη συμμετοχή στη κυβέρνηση συνεργασίας Παπαδήμου.

Κι έπειτα, όλοι οι προαναφερθέντες δημοσιογραφίσκοι, να προσπαθούν να ξεμπλέξουν τον μίτο της Αριάδνης και να αποκρυπτογραφήσουν το "μυστικό της κάλπης". Τις πταίει; Τις πταίει και έπεσε το Πασοκ; Τις πταέι και έπεσε και η Νέα Δημοκρατία; Τις πταίει και ανέβηκε η Χ.Α, που τόσο καιρό την κρατούσαμε στο απυρόβλητο, αφήνοντας ένα πέπλο μυστηρίου να πλανάται και όλους τους ανίδεους να πιστεύουν πως πρόκειται για ανθρωπάκια του Θεού που το μόνο που θέλουν είναι να βοηθούν το συνάνθρωπο (αρκεί ο συνάνθρωπος να είναι Έλληνας, δεξιός, χριστιανός, straight, ψηλός, ξανθός, γαλανομάτης και να βάζει πάνω από όλα τη Φυλή). Τις πταίει και έσπασε η αλυσίδα του δικομματισμού; Και αφού απάντηση, δε βρίσκανε -και πώς να βρούνε;-, άρχισαν να σχηματίζουν την κυβέρνηση. Ποιος θα συνεργαστεί με ποιον; Σαμαράς με Βενιζέλο; Δε βγαίνει. Τσίπρας, με Αλέκα και Κουβέλη; Δεν τον παίζουνε. Σαμαράς με Βενιζέλο και Καμμένο; "Ούτε νεκροί". Άρα, θα πάμε σε εκλογές. Κι αν πάμε σε εκλογές, πότε θα γίνουν οι εκλογές; Στις 11 Ιουνίου; Στις 17; Ή μήπως να το αφήσουμε για Ιούλιο; Καλύτερα Ιούλιο, θα τρέχουν όλοι στις παραλίες και θα βγάλουμε "δική μας" κυβέρνηση, χωρίς να πάρει χαμπάρι κανείς.

Κάποιοι, κάνουν λόγο "τέλος εποχής"; Είναι πράγματι; Το τέλος της εποχής του δικομματισμού, της κομματοκρατίας, του ισχυρού κρατικού παρεμβατισμού; Είναι το τέλος του Πασόκ, μετά από τριάντα οκτώ συναπτά έτη; Είναι το τέλος της Νέας Δημοκρατίας και των ψηφοθήρων; Ή μήπως δεν είναι τέλος; Μήπως δεν αλλάξει τίποτα; Μήπως είναι απλά το τέλος της Δημοκρατίας -επίσημα πια- με την είσοδο νεοναζιστών, νοσταλγών του Χιτλερισμού που ελπίζουν σε ένα "τέταρτο" Ράιχ; Δεν ξέρω. Αν βγάλω έξω το θέμα της χ.α, θα μου άρεσε να πιστεύω ότι είναι το τέλος του κόσμου, όπως τον ξέρουμε. Ίσως είναι ουτοπικό· αλλά έτσι κι αλλιώς, πάντοτε, πίστευα ότι βλέπω τον κόσμο λιγάκι πιο "ροζ".

"Δεν ξέρω αν τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα αν αλλάξουν, αλλά για να γίνουν καλύτερα πρέπει να αλλάξουν", είχα διαβάσει κάποια στιγμή κάπου· και το πιστεύω.
Μ.

7 σχόλια:

  1. Η τελευταία φράση είναι απίστευτα σωστή!

    Όσο για το αγαπημένο εθνικιστικό κόμμα... Ο εθνικισμός ως λέξη, έτσι και αλλιώς περικλείει το ρατσισμό! Άρα μην τρελαινόμαστε, όχι επειδή η κυρά-Μαρίκα μπορεί να μπερδέψει τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό, να μας δουλεύουν μέσα στα μούτρα! Άιντε, γιατί το έχουμε χάσει σε αυτή τη χώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό που βροντοφωνάζουν ότι είναι εθνικιστές με περηφάνια, μπορεί να με στείλει...

      Διαγραφή
    2. Μα πραγματικά... Πφφφ! Τι ντροπή και αυτές οι εκλογές...

      Διαγραφή
    3. Και φοβάμαι ότι στις επόμενες τα ξεφτιλίκια "μας" θα είναι μεγαλύτερα.

      Διαγραφή
    4. Μα... δεν πήραν το μάθημα τους; Δεν είδαν τα ρεζίλια; Άκουσα περίπτωση που ψήφισε εθνικιστές (ναι, ναι και όχι ρατσιστές!) επειδή λέει είχε ίλιγγο και ήταν το 1ο μικρό κόμμα που βρήκε! Έλεος, δηλαδή! Άμα έχεις ίλιγγο, κάτσε σπιτάκι σου!

      Διαγραφή
  2. Μην εκνευρίζεσαι για τα χρυσαύγουλα. Κάτι ηλίθιοι αδαείς είναι. Και είναι πολλοί λίγοι. Θέλω να πιστεύω, δηλαδή... Όπως θέλω να πιστεύω ότι το ποσοστό που πήραν ήταν από ψήφους διαμαρτυρίας και ότι δεν θα επαναληφθεί στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση που θα είναι κοντά. Πληροφοριοδότης μου, μου είπε για 17 Ιουνίου, για να έχουν τελειώσει τα σχολεία.
    Επίσης να προσθέσω ότι δεν νομίζω ότι είναι το τέλος του δικομματισμού. Αν ο Σόιμπλε συνεχίσει τις απειλές, αργήσουν λίγο να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, φοβάμαι ότι θα δούμε πρωθυπουργό τον Αντωνάκη. Μπρρρρ... Ένα ρεύμα με διαπέρασε στην πλάτη ξαφνικά...

    ΥΓ. Συγνώμη για το εκτενές σχόλιο, αλλά το επάγγελμα βλέπεις... Άμα αρχίσω, δεν σταματάω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μωρέ κι εγώ έτσι θέλω να πιστεύω. Αλλά η στρατόκαβλα του καθενός είναι περίεργο πράγμα.
      Όσο για το δικομματισμό, ξέρω ότι δε θα αργήσουν τα "παιδιά" να κάνουν ντου και να πάρουν πίσω τα χαμένα έδρανα και υπουργεία, αλλά αφήστε με να ζω στη ψευδαίσθηση ότι αφίσες με πράσινους ήλιους στους δρόμους δε θα ξαναδώ.
      Φιλί και καλησπέρα!

      Διαγραφή