Μήπως περνάμε εφηβεία;

Τι; Smells like teen spirit - Tori Amos
Η εφηβεία είναι η μεταβατική περίοδος από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση και την ωριμότητα, σωστά; Σωστά. Στους ανθρώπους, φυσιολογικά, ξεκινά γύρω στα έντεκα ή τα δώδεκα -κατά μέσο όρο· σε μια κοινωνία, πότε αρχίζει;


Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα μακρινή, ζούσε μια οικογένεια. Ο μπαμπάς Πι και η μαμά Νιδέλτα, αν και δεν ήταν από τους πλούσιους του χωριού, είχαν φτιάξει ένα όμορφο σπίτι, με μεγάλες βεράντες να βλέπουν στη θάλασσα και έναν πανέμορφο κήπο, με μοβ ανεμώνες και μεγάλους ηλιανθούς, για να παίζουν τα παιδιά τους. Συνεχώς, τους έφερναν χρήματα και άλλα καλούδια -σε αφθονία. 
Βέβαια, τα παιδιά δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ πού στο καλό τα έβρισκαν -μιας και η δουλειά τους δε δικαιολογούσε τέτοια υπέρογκα ποσά-, μα τους αρκούσε που έφθαναν για να αγοράζουν όσα παιχνίδια επιθυμούσαν.
Όλα εκείνα τα φανταχτερά παιχνίδια, από ατόφιο πλαστικό που γυάλιζε σα διαμάντι· τα πολύχρωμα, με τα πολλά φωτάκια και τα μεγάλα αυτοκόλλητα. Όλα εκείνα τα παιχνίδια που, για χρόνια, χάζευαν στα άλλα παιδάκια της γειτονιάς και που τόσο λαχταρούσαν να αποκτήσουν. Τα ζήλευαν· αλλά, πλέον, μπορούσαν και αυτά να τα κρατούν στην αγκαλιά τους όλο καμάρι και να χαμογελούν πλατιά. Τα περιέφεραν, επιδεικνύοντάς τα σε ολόκληρο το χωριό· έπαιζαν ατελείωτες ώρες με δαύτα. Και κάθε φορά που ο μπαμπάς Πι και η μαμά Νιδέλτα γυρνούσαν στο σπίτι με ένα καινούριο πακέτο, τους ευχαριστούσαν με μία μεγάλη αγκαλιά.
Δεν ήταν, όμως, μονάχα, ο μπαμπάς Πι και η μαμά Νιδέλτα που φρόντιζαν τα παιδιά. Ένα σωρό ακόμη, παππούδες και θείοι τα κανάκευαν, τα ταχτάριζαν στα γόνατά τους, τους έλεγαν παραμύθια δίπλα στο τζάκι και κάθε τόσο, κατέφθαναν κι αυτοί με ένα μεγάλο πακέτο, τυλιγμένο σε χρωματισμό χαρτί, ή με μια μεγάλη σακούλα με ζαχαρωτά. 
Και ο καιρός περνούσε. Τα παιδιά έπαιζαν με τα παιχνίδια τους και μασουλούσαν ζαχαρωτά· και το βράδυ κάθονταν δίπλα στο τζάκι για το καθιερωμένο παραμύθι κι ύστερα κοιμόντουσαν γλυκά. 
Και ο καιρός περνούσε. 
Και τα παιδιά μεγάλωναν.
Ώσπου, μια μέρα ξέσπασε μια δυνατή βροχή. Μπόρα μεγάλη! Έβρεχε, έβρεχε ασταμάτητα. Οι ανεμώνες και οι ηλίανθοι καταστράφηκαν. Το νέρο διαπέρασε ακόμη και τη στέγη· μερικές σταγόνες στην αρχή και στη συνέχεια ρυάκια ολόκληρα εισέβαλαν στο σπίτι. Τα ξύλινα δοκάρια της σκεπής, δε θα κρατούσαν για πολύ ακόμη το νωπό της βάρος. 
Δεν έφταιγε η βροχή. Έφταιγαν τα δοκάρια.
End of story.


Κάποτε τα παραμύθια τελειώνουν. Κάποτε το νερό της βροχής διαλύει τη ζεστασιά με την υγρασία του. Κάποτε το ξύλο πεθαίνει από το σαράκι του. 
Κάποτε τα παιδιά μεγαλώνουν. Στέκονται απέναντι από τους γονείς τους και κοιτάζοντάς τους στα μάτια καταγράφουν βιαστικά όλα όσα έκαναν για εκείνα, ή όσα δεν έκαναν. Σταθμίζουν τα καλά και τα άσχημα, τα όμορφα και τα ιδιοτελή. Μετράνε λάθη και σωστά. Κρίνουν τα κίνητρα και τις σκοπιμότητες. 
Γονεοκτονία, λέγεται στη ψυχολογία. Και είναι απαραίτητο κάθε έφηβος να τη "διαπράξει" προκειμένου να ξεφύγει από τα σχοινιά, τα σχοινιά του.
Κάποτε τα παιδιά μεγαλώνουν. Πέφτουν από το συννεφάκι· και τσακίζονται. Κι ύστερα πρέπει να διαλέξουν μονοπάτι. Κάνουν επιλογές, κάποτε βεβιασμένες και επικύνδινες· με μοναδικό κίνητρο να  "μεγαλώσουν", να απογαλκτιστούν, να ολοκληρωθούν, πληγώνοντας όποιον δεν κρατά απόσταση ασφαλείας. Ακόμη και τους ίδιους. Γρονθοκοπούν τους τοίχους, τρέχουν πλάι σε γκρεμούς, ματώνουν τα χέρια τους με ξυράφια.
Αρνούνται. Αμφισβητούν. Αλλάζουν.
Έτσι γίνεται. Κι έτσι είναι σωστό να γίνεται. 
Αλλά, πόσο θα κρατήσει αυτή η εφηβεία;
Μ.


Υ.Γ Όποιος πει ότι στα δέκα έξι του, δεν έχει ουρλιάξει το "with the light out is less dangerous/ here we are now, entertain us" παρέα με τον Kurt, είναι μεγάλο ψεύτης. Σας το υπογράφω και βάζω και το ωραιότατο λαιμουδάκι μου στη γκιλοτίνα.

10 σχόλια:

  1. Ρε είναι κριμα το ωραιότατο λαιμουδάκι σου να μείνει λειψό από πάνω!!!!Δεν αλλάζεις άποψη καλύτερα;;;ΧΑΧΑΧΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κρίμα είναι να μείνεις χωρίς κεφάλι!;P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στη θέση σου θα ντρεπόμουν να το ομολογώ έτσι ξεδιάντροπα! For Kurt's sake!

      Διαγραφή
  3. Απαντήσεις
    1. Επιτέλους! Επιτέλους! Είχα αρχίσει να ντρέπομαι για τους αναγνώστες τούτου του άμοιρου μπλογκ! Χαχα.

      Διαγραφή
  4. Πφφ εφηβεία... Ηλίθιο πράγμα!
    Εγώ νομίζω... Ξεκίνησα να το φωνάζω στα 12 και συνεχίζω να το φωνάζω! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντάξει, εγώ στα 12 άκουγα C:Real και Χατζηγιάννη, αλλά γύρω στα 15 άρχισα να στρώνω. :Ρ

      Διαγραφή
    2. Καλά, χατζηγιάννη ποιος δεν έχει ακούσει στα... νιάτα του; :P
      Και η αλήθεια είναι ότι την αλλαγή την έκανα στα 13 μου, όχι στα 12! :P
      Κάποια των C-real τρώγονται ακόμα...

      Διαγραφή
    3. Γιατί τι έχουν οι C-Real;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

      Διαγραφή